Een schrijver heb ik mezelf niet meteen genoemd. Zeker in de beginjaren had ik nog veel te leren. Ik deed maar wat, ik schreef, ik vertelde en het werd steeds meer gelezen. Ook door mensen die zich geroepen voelen op een onsympathieke manier kritiek te uiten. Na een aantal jaar positieve reacties te ontvangen, moest ik erg wennen aan de nare kritieken. Dat was het moment dat ik me stortte op de fotografie waar ik me veiliger voelde. Dankzij de fotografie en video’s voelde ik de vrijheid en creativiteit om mijn schrijven verder ontplooien.
Mijn woord- en zinskeuze behoren meestal niet tot het literaire niveau. Woorden mogen van mij op een magische en mystieke manier dansen. De zinnen en de woorden horen de lezer te raken door emotie en vragen op te wekken. Wat ik schrijf is geen kant en klaar artikel die jou de waarheid voorschrijft, het is een gedachte die jou moet doen prikkelen verder na te denken, te beleven, te fantaseren en te onderzoeken.
Geen enkele blog is echt af. Er is altijd een open eind, zodat de lezer zich verheugt op het volgende bericht. Deadlines horen daar niet bij, daarmee stomp je het creatieve proces van de schrijver af door het toevoegen van de tijdsdruk en stress. De verplichting leeft bij mij al genoeg. Zonder blog geen lezers en zonder lezers geen inkomsten. Dat is voor mij voldoende om mijn woorden te doen stromen.
Mijn gedachten stellen daarin niet teleur. Deze zullen nooit stilstaan. Met name in de nachten vind ik de woorden om mijn blog te voorzien van een nieuw verhaal over mijn belevenissen en beschouwingen uit deze raadselachtige maatschappij.
Er is zoveel veranderd. Er is zoveel mogelijk. Er is zoveel verloren. Ik ben nog steeds niet klaar. Het levendige raadsel van Rebel X kan na ruim twintig jaar uitproberen, studeren en experimenteren echt beginnen.
Comments