Ik bedenk graag wat kan zijn. Wat nog niet is bewezen. Waar we naar toe kunnen ontsnappen als de werkelijkheid en het tastbare ondraaglijk wordt. Hoe zou ik dan mijn wereld willen zien? Wat is mijn paradijs? Jaren geleden creëerde ik mijn eigen paradijs in de studio in Utrecht. Het rook er naar bier, sigaretten en frituur door de kroegen eronder. De vloeren kraakten, ik had een kast als douche en en een eenvoudige wastafel. Het toilet deelde ik met twee andere huisgenoten. Dat was mijn paleis. Mijn eigen rebelse paradijs. Niet wetende wat nog meer mogelijk was. Ik kon bouwen, ik vond de kansen en wist deze te gebruiken en te ontplooien tot het succes waar ik nu in leef. Ik leef niet in een paleis. Het is nog steeds een studio. Iets groter, met mijn eigen toilet en een fatsoenlijke badkamer. Meer hoef ik niet. Zelfs niet nu ik de 40 gepasseerd ben. Dit is de plek waar mijn rust en creaties samenkomen.
Ik leef. Ik ben veilig. Zelfs na de jaren die achter mij liggen, zelfs in de dagen die nu bestaan. Nog steeds woon ik in de stad en hier kan ik regelmatig de levendigheid aanschouwen in de Utrechtse straten. Schreeuwende mensen, onrustige mensen, bange mensen. Het lijkt alsof alles dichtbij is. Alsof elke oorlog in onze eigen voor- en achtertuin plaatsvindt. Ten tijde van de oorlog in Irak en Kosovo kan ik mij niet herinneren dat de onrust mij bereikte. Dat was waarschijnlijk te danken aan de jonge jaren waarin je denkt onaantastbaar te zijn. Tot het noodlot jou raakt. Wat het noodlot is dat jou in een andere dimensie trekt, dat is niet te voorspellen. Het overkomt je. Het hoeft niet het ergste te zijn, het kan ook een kleine gebeurtenis zijn die een geheel overweldigend maakt.
Nog steeds vinden mensen dat ik niet leef zoals het hoort. Dat ik te veel van mezelf laat zien om te leven. Maar zo ervaar ik dat niet. Alles heb ik zelf in de hand. Niemand bepaalt voor mij. Dat is wat denk ik veel benijden. Er is niemand die over mijn tijd beschikt. Ik hoef niet dagelijks op kantoor te verschijnen, ik heb geen verantwoording af te leggen naar een baas. Dat ben ik zelf. Alles draag ik zelf. Mijn vrijheid, maar ook mijn verantwoordelijkheid. Als ik mijn verantwoordelijkheid niet neem, dan brokkelt mijn vrijheid ook af. Deze elementen dragen bij aan elkaar en uiteindelijk is het aan mij of er sprake is van verantwoordelijkheid en vrijheid.
Bij een standaard baan sluit je de laptop om een uur of vijf in de middag en stap je de kroeg in, bij wijze van spreken. Of ga je naar de sportschool of haal je de kinderen op van de opvang. Maar als een creatie voor mijn gevoel nog niet gereed is, dan kies ik ervoor door te gaan. Dat kan gerust duren tot in de nacht. Dat is ook vrijheid. Doorgaan als de inspiratie daarom vraagt. Creëren als de ideeën stromen en niet creëren als iemand dat eist. Daar zou ik onmiddellijk van weglopen. Als er mensen waren die iets dergelijks van mij wilden, dan kapte ik dat zo snel mogelijk af. Niemand beschikt over mijn creaties en tijd. Ze willen iets van mij en dan krijgen ze dat, met alles wat daarbij hoort.
Daarom is er zoveel weerstand naar zelfstandige en creatieve geesten. Niets is zo gevaarlijk als een geest die haar eigen pad durft te bewandelen. Zeker niet als die weg briljanter is dan gebruikelijke paden van de maatschappij. Vooral in Nederland mag je niet uitblinken. Alleen selecte groep is dat toebedeeld en ook die hebben die positie gekregen door delen van zichzelf in te leveren.
Ik vraag me af of dit wel gezegd mag worden. Of ik niet een grens overga. Woorden die niet uitgesproken mogen worden. Maar het wordt tijd dat die woorden ruimte krijgen. Ruimte in mijn creaties.
Comments