21 december 1999
Het is makkelijk om te gaan voor het grote geld. Grote beloftes, macht en invloed. Afgelopen avond heb ik mogen werken op een gelegenheid waar Mr. CEO aanwezig was en met hem vele anderen. Eenmaal binnen wisten ze meteen wie ik was en de dames waren blij met mijn komst. Veel wil ik er niet over kwijt, alleen dat ik niet van plan ben daar nog een keer te komen. Het betaalde goed, het was er schoner dan in het grand café en de mannen ook. Van de buitenkant dan, hun dure pakken verhullen de smerige spelletjes, praktijken en gedachten die ze op die plek uitbundig met elkaar delen. Zonder schaamte, berouw of empathie.
Toch twijfel ik. Aandacht en geld zijn twee aantrekkelijke factoren die je makkelijk in een dergelijke val kunnen trekken. Dan ben ik blij met de opvoeding van mijn moeder. Hoewel altijd een tikje wantrouwig, dient het ook als mijn bescherming in zo’n vreemde situatie als vanavond. Ik heb gedaan wat van mij gevraagd werd en het bedienende personeel ondersteund bij het serveren van de dranken, heel veel dranken. Met verbazing heb ik bekeken hoeveel van die mensen die vervolgens achter het stuur gingen zitten. Het zal in hun ogen geen kwaad kunnen, maar ik heb er geen goed gevoel bij.
Zelf wilde ik lopend naar huis gaan, maar Mr. CEO hield me aan in de hal, met zijn vrouw weliswaar en stelde ons aan elkaar voor. Ze heet in dit geval Mrs. Erg vriendelijk, netjes en degelijk, ze vroegen mij om nog na te drinken samen, maar dat heb ik afgeslagen. Wel hebben ze me naar huis gebracht. Zij wilde niet dat ik op het late tijdstip alleen naar huis zou lopen. Als er wat zou gebeuren, dan zou zij zich met name verantwoordelijk voelen. In de auto vroeg ze wel hoe ik het vond bij het feest. Ik antwoordde eerlijk: een leuke ervaring voor een keer. Ze waardeerde mijn eerlijkheid en bij het verlaten van de auto, gaf ze me haar kaartje. Die ligt nu in een la, maar ik heb geen idee wat ik ermee ga doen.
Nu ik achter mijn computer zit, vraag ik mij af waarom Mr. CEO mij heeft betrokken bij deze avond. Ik geloof niet in toeval, ik geloof in het lot. Dat ontmoetingen een reden hebben. Dat er een reden is dat mensen in je leven verschijnen, blijven en ook weer verdwijnen. Zelfs als je liever wilt, dat deze mensen blijven. Je hebt het komen en gaan van mensen niet in de hand. Dat zeg ik nu heel flink. Toen mijn moeder ziek was, had ik er alles voor over om ervoor te zorgen dat ze de kanker zou overleven. Alles. Naar mijn gevoel heb ik ook gedaan wat in mijn macht lag. Al is het voor mijn gevoel nog te weinig. Het is altijd te weinig.
Met mijn moeder gaat het nu weer goed en vandaag liet ze nog weten dat ze druk is met de voorbereidingen voor kerst. Ik vroeg of het erg is of ik oversla om haar te helpen. Op de dag zelf zal ik uiteraard weer haar sous-chef zijn. Dat vond ze helemaal prima, maar niet zonder na te vragen of het wel goed ging. Ik zei van wel, maar dat ik geen gevoel meer heb bij de glitter en glamour van de familie. Ze bleef een tijdje stil en zei toen ‘dat is mijn schuld’. Daarom laat ze me zijn zoals ik ben, natuurlijk is het niet haar schuld. Niet letterlijk, we hadden de jaren alleen anders gewild, zonder ziekte, maar dat is niet meer terug te draaien. We kunnen alleen maar verder. Ik met bloggen, bardiensten en zo nu en dan een sous-chef dienst bij mama. Als we maar vooruit kijken, blijven hopen en open staan voor verrassende ontmoetingen.
Comments