24 november 1999
Wat grappig. Mijn blog, zo heet dit blijkbaar, is niet gelezen. Dat geeft ook niet en ik had het ook niet verwacht. Toch ga ik weer wat schrijven. Het gaf me een goed gevoel en het typen heeft een soort mediterende werking op mij. Met een beetje fantasie ben ik Carrie Bradshaw uit Sex & The City, schrijvend in haar appartement. Ik in Utrecht, zij in New York. Alleen kan ik voor mijn gevoel niet schrijven zoals zij en heb ik niet het party-leven dat zij heeft. Wel ken ik veel mensen. Ik hoef ook niet per se alleen te zijn, maar daar kies ik voor. Na een hele dag in het cafe te hebben gewerkt, vind ik het prettiger om niet mensen te hoeven entertainen.
Carrie Bradshaw schrijft ook over haar belevenissen, haar dagelijkse ervaringen en deze verbindt ze aan het vinden van de ware liefde. Iets wat voor mij nog niet in mijn leven hoeft te zijn. Ik zie veel stelletjes. Verkering. Relaties. Verlovingen. Huwelijken. Ze gaan allemaal langs me heen en ik voel niet het verlangen hetzelfde te hebben. Een persoon in mijn leven met wie ik lief en leed deel en die altijd iets van mij moet vinden. De maatschappij romantiseert het hebben van een relatie en een serie als Sex & The City weet daar op niet-traditionele wijze tegenaan te trappen. Dat bevalt me wel.
Niet dat ik graag ergens tegenaan trap, maar ik weiger me te vormen naar tradities. Zeker als ik voel dat het niet bij mij past. Hoewel ik zeer traditioneel ben opgevoed, heb ik geen behoefte om dat pad zelf te volgen. Ik ben net achttien jaar, ik heb nog zoveel te ontdekken en te beleven. Het zou zonde zijn om daarin geremd te worden door een vriend en zijn familie. Ik heb mijn eigen familie en die vragen al veel tijd en energie. Als ik thuis ben wil ik niets. Geen verplichtingen, geen gezeur.
Soms is er wel iemand bij me of ben ik met iemand. Het komt niet vaak voor. Dan doe ik een poging tot een verkering. Het lukt me nooit, dan heb ik geen tijd of weet ik niet hoe ik die persoon moet toelaten. Er is geen ruimte. Daarom wil ik niet te veel meubels in mijn studio. Hoe meer spullen, hoe minder ruimte, hoe minder lucht.
Laat me ademen om te zweven
Laat me zweven om te blijven
Laat me blijven om te zijn
Laat me zijn om te leven
Ver weg
Ver weg van jouw armen
Blijf ik bestaan
Is dit een gedicht? Het lijkt wel leuk. Gisteren heb ik een gitaar gekocht, deze was in de aanbieding en het staat leuk in mijn studio.
Ver weg van jouw armen, blijf ik bestaan
Daar ben ik goed in.
Comments