26 november 1999
Stappen vind ik erg ingewikkeld. Het is een levensstijl waar ik me onhandig voel, maar achter de bar voel ik mij wel thuis. Het houdt me bezig en tegelijkertijd ben ik onderdeel van het uitgaansleven. De bar voelt als ontspanning en daarom vind ik het nooit erg om de avond- en nachtdiensten te draaien van het eetcafé. Doordeweeks sta ik overdag in de bediening en vanaf donderdag tot en met zaterdag sta ik zeker twee nachten achter de bar. De vrije dagen wisselen per week, maar ik ben zeker twee dagen in de week vrij. Als ik donderdagavond vrij ben, zit ik vaak voor het raam van mijn appartement en dan kijk ik over het Neude. Er is altijd iets te zien, altijd iets te beleven en altijd iets te schrijven.
Op de rustige momenten mag ik er een boek bij pakken, maar die momenten ken ik in mijn werk zelden. Er is altijd iets te doen achter de bar om de boel op orde te houden. Hoe rommelig zo’n eetcafé ook lijkt, er moet altijd orde in de chaos blijven. Tijdens een van die rustige momenten ontmoet ik Lola, een dame die begonnen is met de studie Informatica. Een uitzonderlijke studie voor een jonge vrouw en eens in de zoveel tijd is ze met andere meiden in het eetcafé. Ik heb haar verteld over mijn werk op het internet, wat ze heel interessant vindt, al is het geen programmering zoals zij aan het leren is. Lola woont nog bij haar ouders, maar ze komt ook regelmatig bij mij. Ze wil graag op kamers, maar ze weet niet hoe ze dat moet bekostigen. Werken vindt ze moeilijk, zegt ze, maar waarom is me niet duidelijk.
Dat de horeca mij bevalt is ook maar mijn geluk en anders kan ik altijd iets anders proberen, maar meer dan dat wil ik ook niet. Ik zou ook geen studie en werk kunnen combineren. Zeker niet in combinatie met de zorg voor mijn moeder. Als ik daar overdag nodig ben, dan kan ik in de avond aan het werk. Het is een goede combinatie en het werkt. Maar ik wil toch een manier vinden om mezelf te vormen, zodat ik niet mijn hele leven achter de bar hoef te werken. Dat gaat echt niet lekker voelen voor mijn lijf.
Lola heeft me op een idee gebracht. Het internet. Websites maken is de toekomst zegt ze en ze wil mij leren programmeren. Ik ben een ster achter de bar, maar programmeren weet ik niet hoor. Hier moest Lola om lachen. Nu ik erover nadenk, heeft ze wel gelijk. Zij kan het mij leren, ik kan haar ervoor betalen. Twee vliegen in één klap. Maar ik moet er de moed voor vinden. Ik bepaal al zo lang wat ik doe en wanneer. Maar hier voel ik een vreemde druk, alsof ik niet te lang moet wachten om deze stap te nemen. Om een van de pioniers te zijn in de digitale wereld.
Dit is ook al pionieren. Schrijven op het internet. Het web. Bloggen. Het helpt mij om het leven te ontdekken. Om mezelf te ontdekken. Ik heb geen school nodig. Alleen het internet.
Comments