2 december 1999
Mensen zijn zo afgezaagd. Gisteren een verjaardag gehad en weer de standaard vragen moeten beantwoorden:
‘Waar woon je?’
‘Studeer je?’
‘Waar is je vriendje?’
Vooral die laatste. Waar is je vriendje? Alhoewel, zo raar is die niet. Als ik een vriend zou hebben, dan zou ik hem de familiegelegenheden besparen. Ik vind ze zelf al vermoeiend, ondanks dat ik zelf wel geïnteresseerd ben in de belevenissen van anderen. Het is de interesse in mij, die vaak energie weg neemt. En de confrontatie met het feit dat ik andere keuzes heb gemaakt in mijn leven.
Dat ik de middelbare school niet heb afgemaakt na de vierde havo. Ik bleef niet eens zitten, ik weigerde gewoon te gaan. De omgeving kon ik niet meer verdragen nadat mijn moeder ziek was geweest. Het gelach en het plezier sloot niet meer aan bij mijn leefwereld, dat ik liever die omgeving ontvluchtte. Tot mijn opluchting merk ik dat veel het wel begrijpen. Ik was zestien, mijn moeder werd ziek. Ze zijn al blij dat ik niet ergens snuivend onder een brug lig waarschijnlijk. Wel houd ik van een wijntje of wodka in de avond. Zeker als de bar gesloten is, is het gezellig om met collega’s nog na te drinken, of nog even te blijven als mijn dienst klaar is. Maar meer niet.
Met Lola drink ik wel meer. Niet overdreven, maar gewoon gezellig. Een fles wodka, soms zelfs whisky. Afhankelijk van ons budget. En dan filosoferen over ons leven. Lola komt uit een redelijk standaard gezin. Een vader die werkt als magazijnmedewerker, een moeder als administratief medewerker. Ze is enig kind en al vroeg geobsedeerd door computers, of eigenlijk schermen. Ze vertelde dat ze als kind al nieuwsgierig was naar de techniek achter de televisie en later dus ook de computers. De studie informatica is dus erg logisch.
‘Mensen denken altijd dat het magisch is, maar het is gewoon veel rekenen.’
Lekker makkelijk gezegd, maar ze heeft wel gelijk. Ik was dan niet altijd gefascineerd door schermen, maar het internet heeft mijn interesse aangewakkerd in de digitale mogelijkheden. We gaan snel, daar ben ik van overtuigd. Nog even en niets is meer geheim. Nu wordt al zoveel op televisie uitgezonden, vooral in Amerika, O.J. Simpson en Monica Lewinsky zijn nog maar het begin. Ik heb nu al het gevoel dat ik soms gefilmd wordt. Dat doen die beelden met je. Je krijgt het idee dat er overal een camera is die op je inzoomt.
Beetje zoals die vragen van de familie die snel inzoomen op de voor hen belangrijkste punten van jouw leven: huis, studie/werk, liefde. Zelf weet ik niet eens wat ik essentieel vind, voornamelijk dat ik blijf ademen. Dat ik mijn ouders trots maak en geen zorgen veroorzaak. Die zullen ze vast hebben, nu hun dochter alleen in de grote stad woont en werkt achter een bar. Gelukkig kennen ze hun boekenwurm goed.
‘Jij vindt je eigen weg’, zei mijn moeder toen ze me niet meer naar school kreeg. ‘Je hebt zo’n instituut niet nodig.’
De leerplicht was klaar voor mij en de wereld stond voor mij open. Na die drukkende jaren, gunde ze me alle vrijheid die ik nodig had om weer mezelf te vinden en dat lukt me aardig. Geen vriendje. Geen studie. Wel een geweldige studio in de stad.
Comments