12 december 1999
Vandaag zat er een groep studenten in het grand café te studeren. Het waren vier meiden en blijkbaar was er een les uitgevallen. In plaats van de kantine van de faculteit kozen ze dit grand café. Door hun boeken nam ik aan dat ze rechten studeerden en dat was ook zo. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik waarom ze niet op de faculteit willen studeren. Het kwam erop neer dat ze zich niet dat soort rechtenstudenten voelen. Ik heb aangegeven dat ze hier altijd welkom zijn. Het waren inderdaad niet de standaard studenten, wel ijverig, maar zonder de snobistische poeha die ik vaak genoeg zie.
Alleen liet een van de dames haar boek liggen en die heb ik even doorgebladerd. Ik vond het zowaar interessant en ik heb hetzelfde boek besteld bij de grote boekhandel om de hoek. Ik begin me te vervelen en heb behoefte aan studie, alleen geen instituut. Dus heb ik besloten op mijn eigen manier te leren. Vreemd hoe je jezelf kan vergeten als er ingrijpende omstandigheden op je pad komen.
In de brugklas was ik juist een ijverige leerling. Een die hield van lezen, van samenvattingen maken en juist dat laatste bracht mijn leven overhoop. Een paar leerlingen vonden het niet nodig dat ik altijd alles noteerde en opschreef voor mezelf en hebben regelmatig op het schoolplein mijn tas leeggemaakt en allerlei dranken uit de kantine eroverheen gegooid.
Dat waren de eerste gebeurtenissen die de leerling in mij kleiner maakte. Ik stopte met schrijven, met samenvattingen en notities maken. Op school althans. Thuis bleef ik het doen, maar ik nam ze niet meer mee. Tijdens de slapeloze nachten las ik de samenvattingen door en daardoor kon ik mijn schooljaren doorkomen, tot mijn moeder ziek werd. Daardoor isoleerde ik mezelf steeds meer. Niemand begreep meer wie ik was of hoe ik leefde en ik begon de school en de leerlingen steeds ingewikkelder te vinden. Daarom ging ik niet meer.
Ik heb geen moeite met contacten leggen, wel met blijvende contacten en groepsdruk. Ik ga liever mijn eigen gang. Het bloggen is dus een uitkomst. Het internet voelt als een veilige haven voor mij. Hier is veel te vinden en je hoeft er niet je huis voor uit of verplicht voor in een benauwde klas te zitten die je beoordelen op iets waar jij je juist gelukkig bij voelt.
Wat was er mis met samenvatten, of met het schrijven? Ik deed er niemand kwaad mee, maar het kwaad vond mij. Nu zit ik hier, in mijn studio in Utrecht. Mijn eigen wereld waar geen ruimte is voor oordelen. Hier kan ik ademhalen. Lezen, schrijven, samenvatten en onderzoeken. Maar nog steeds houd ik het hier, verborgen in mijn eigen wereld. Als ik het hier weer hervind, dan wil ik het beschermen van de oordelen van anderen en kom ik ermee naar buiten als ik sterk genoeg ben. Ooit zal die dag komen, ooit.
Comments