14 december 1999
Voorzichtigheid wordt altijd aangeraden, maar zelden opgevolgd. Kerst en oud en nieuw komen eraan. Op tweede kerstdag moet ik werken en ook met oud en nieuw heb ik aangeboden een dienst draaien. Deze dagen wil ik liever onzichtbaar zijn. Niet bestaan. Verdwijnen. Weg zijn van de zogenaamde blijdschap en wensen voor het nieuwe jaar. Ik voel geen gelukzaligheid meer, enkel een zoektocht naar mijn bestaan die ik zo uniek mogelijk wil invullen. Mijn moeder is blij mij toch te zien op eerste kerstdag, hoewel ze weet dat ik niet van die gezelligheid ben. Mijn familie houdt van glitters en ik weet me zolang ik weet geen raad met die uitbundigheid.
‘Ik ben al blij als ik je even zie. Dat ik kan laten zien dat jij je redt in Utrecht.’
Ik weet nooit of ze werkelijk aan mij twijfelt, of liever wil opscheppen. Die gedachte zat in mijn hoofd toen ik twee uitzonderlijker gasten opmerkte in het cafe. Nou moet ik zeggen dat onze klandizie veelzijdig is, maar mannen in pakken vallen wel degelijk op. Ik hoor daar geen aandacht aan te besteden. Iedere klant krijgt een eerlijke en respectvolle service, zoals het hoort. Maar een CEO is wel een hele grote uitzondering. Ze hadden uitgebreid geluncht en ik merkte dat ze allebei op hun gemak waren. Toen ik aan het afruimen was, begreep ik dat dit café vroeger hun vaste plek was en Mr.CEO de andere persoon trakteerde vanwege zijn korte bezoek in Nederland.
De andere partij moest snel weg, maar Mr.CEO bleef hangen. Geïnteresseerd in mij en ik in hem. Helaas, maar hij oogde vriendelijk en hij gaf me een kaartje. Vertelde mij dat ik welkom zou zijn bij een gelegenheid als ik interesse had om wat bij te verdienen. Waarop ik hem vroeg of ik eruit zie alsof ik dat nodig heb. Hij gaf geen antwoord, alleen een guitige grijns die ik niet uit mijn hoofd krijg. Een foute man, vermoed ik, een waar ik bij uit de buurt moet blijven, maar die mij nieuwsgierig maakt.
Ik geloof niet in macht, in prestaties en in rijkdom. Al deze eigenschappen worden verworven uit duistere praktijken waar alleen een selecte groep mensen beter van wordt. Andere betrokkenen kunnen buffelen wat ze willen, maar uiteindelijk trekken ze aan het kortste eind. Op het kaartje staat de datum 21 december 1999 en het is mijn toegangsbewijs tot een exclusief feest in een van de grote elitaire panden van Utrecht in een van de duurste straten van de stad.
Die nieuwsgierigheid leidt mij naar dit vreemde evenement. Een uitnodiging van een vreemde man die ik op een dag zomaar ontmoette in het cafe waar ik werk. Dit ga ik proberen en als ik het niets vind, dan ben ik zo weer weg. Ik vertel het niemand, alleen op deze blog. Meer zal ik er ook niet over zeggen, alleen Mr. CEO, want deze man zal ik vaker tegenkomen. Werken in de stad als je achttien jaar bent kan je leiden naar onverwachte plekken. Maar je moet blijven opletten, ervoor zorgen dat ook jij beter wordt van de dwaasheden van zij die zichzelf als onaantastbaar zien. Dat kan ik ook, zolang ik in stilte deelneem aan een onbereikbare wereld van eenzame zielen.
Comments