Bedenk wat er gebeurt als alles wat je bent verdwijnt. Als alles waar je van houdt verandert in een donkere chaos. Dat het licht waar jij altijd aan vasthield in een keer duisternis is. Daar wil je liever niet aan denken en ik ook niet. Dat ging door mij heen toen ik die beelden van Enschede zag. Ik bleef er naar kijken. Jullie ook? Dit kan toch niet waar zijn? Al die huizen? De schade. De chaos. Mensen zijn dierbare bezittingen kwijt. Foto’s en andere herinneringen zijn gewoon in een gigantische klap verdwenen.
Dat is de grootste angst die in mij leeft. Deze mensen is het overkomen. Mij ook. Anders. Toch staan we op. Gaan we door. Blijven we werken. Het leven vraagt ons mee te draaien in de continue opgedrongen carrousel. We denken dat we geen keus hebben, maar niets is minder waar. Op een of andere manier is ons aangepraat dat we genoodzaakt zijn te kiezen voor een weg, een type leven op een manier die aansluit bij het gedachtegoed van de maatschappij. Wanneer we merken dat het lastig wordt daaraan te voldoen, ontstaat er paniek en verwarring. De chaos en duisternis van de geest, omdat wat vertrouwd en verplicht is, in duigen valt.
Comments