Glanzende zwarte plateau laarzen. Mijn zwarte rok inclusief hoge split aan de zijkant met erboven een paarsrode top en zwarte sleeves. Ik weet dat het niet aansluit bij het gezelschap. Daarom doe ik het ook. En oh ja, omdat ik me er prettig in voel. Het leven is al pijnlijk genoeg. Gelukkig is het gezelschap het wel gewend en ik krijg weinig ingewikkelde reacties. Voor velen ben ik juist de bezienswaardigheid op een saaie verplichte familiegelegenheid.
Eens in de zoveel tijd houdt mijn moeder haar bekende high-tea middagen. Soms vraag ik me af hoe mijn hoofd werkt, want natuurlijk is mijn gekozen outfit niet standaard voor een high tea dame. Zeker niet als je aangeboden hebt de gastvrouw bij te staan.
‘Hoi mam. Wat kan ik doen?’
Ze geeft me een kus. ‘De quiches snijden en de sandwiches maken. Daarna mag alles op tafel.’
De tafel heeft ze al mooi aangekleed zie ik, daar hoeft weinig aan gedaan te worden. Terwijl mijn moeder de gasten ontvangt, regel ik het eten en de tafel. Na al die jaren weet ik wat gedaan moet worden en elk jaar doet mijn moeder minder en ik steeds meer. Terwijl ik het eten voorbereid, gaan mijn gedachten naar de high tea waarvoor ik onverwachts alle gerechten maakte toen mijn moeder door haar chemo gevloerd was, maar ze zich bezwaard voelde de gasten af te zeggen. Met tranen in mijn ogen heb ik het voorbereid en volgens iedereen was het zalig. Ik had geen idee wat ik deed, maar wat ik alle jaren van mijn moeder had gezien was mij voldoende bijgebleven.
Rond mijn zestiende jaar werd mijn moeder gediagnosticeerd met baarmoederkanker. Haar baarmoeder en haar eierstokken werden verwijderd en ze kreeg een behoorlijke chemo. De gehele behandeling nam de moeder weg die ik had en creëerde een nieuwe dame. Ze was nog steeds mijn moeder, maar dit keer voelde ik de behoefte haar te beschermen waar ik kon. De kanker kon ik niet bestrijden of tegen vechten, andere zaken wel. Zoals de high tea of haar werk. Na vier jaar leek mijn moeder weer redelijk hersteld, althans zo leek het en ze besloot weer mijn moeder te zijn. Dat was nodig, want ik was al ruim vier jaar niet meer naar school geweest.
Dat besefte ze ineens en ze voelde zich verschrikkelijk.
‘Alsof ik na vier jaar wakker word. Meisje, je moet je diploma halen.’
Ik was druk en ik weigerde. Ik redde me wel en ik had het naar mijn zin achter de bar in de kroeg in de stad en de discotheken. Dankzij die bijzondere klussen kon ik in een studio wonen boven de kroeg. Het was ideaal. Om een leven te leiden om te ontsnappen aan die vier jaar die voor mijn moeder verdwenen, maar mijn leven meer getekend hebben dan ik wil toegeven.
‘Hoe gaat het met je website, Jacky?’ Vraagt April. Zo heet ze echt. De beste vriendin van mijn moeder.
‘Nog steeds goed hoor.’
‘Bewonderenswaardig hoe dat is gaan lopen’, gaat April verder.
Ik lach vriendelijk naar haar. Het begon als een uitlaatklep en mensen gingen het volgen. Nu is het een soort online column die ik bijhoud over mijn observaties in de wereld. De stad. Het nieuws. Het is niet eens sexy. Maar het wordt tot op de dag van vandaag nog goed bezocht.
‘Vertel eens, die personages, bestaan ze echt?’
Comments